Rozdział 2

- Jak to ją widziałeś? – powiedział Nick, a w jego głosie można było usłyszeć to że mi nie wierzy.

- Dziś na światłach – powiedziałem, od rocznicy wypadku minęły już trzy tygodnie, bardzo dziwne trzy tygodnie. Gdzie się nie spojrzę widzę lub słyszę ją. Na przykład dziś na ulicy.

Jechałem, a światła jak na złość zmieniły się na kolor czerwony. I nie miały zamiaru zmienić swojej barwy na zieleń. Spojrzałem przez szybę, a w samochodzie obok ujrzałem blond dziewczynę która tak jak ja spoglądała wściekle na światła. Przekręciła głowę, a ja zamarłem. Ujrzałem te same oczy policzki, usta.. całą ją. Posłała mi uśmiech i ruszyła odjeżdżając szybko. Dopiero gdy zniknęła dostrzegłem że barwa światłe się zmieniła. Pojechałem tam gdzie ona, ale już jej nie znalazłem.

To nie pierwszy raz, często słyszę znany mi głos. I jak głupi szukam igły w stogu siana. Na początku myślałem że to wyobraźnia, ale czy gdyby to był wytwór mojej wyobraźni to by nie ustał kiedy tego chcę.

- Joe ty po prostu tęsknisz – powiedział Nick klepiąc mnie pokrzepiająco po plecach.

- Ale to nie jest wytwór mojej wyobraźni Nick, nie chcę jej codziennie widywać na ulicy to męczące dla mojego serca. – powiedziałem kładąc głowę w moje ręce i kręcąc nią z bezradności.

- A może on oszalał – usłyszałem moją bratową, podniosłem głowę obdarzając ją nienawistnym spojrzeniem – Przepraszam.

- Musimy ci znaleźć nową dziewczynę – powiedział Kevin, a ja spojrzałem na niego pytającym spojrzeniem – Szybciej otrząśniesz się śmiercią Emily.

- Oszalałeś, minął dopiero rok, nie mam głowy na żadne romanse – powiedziałem, albo powinienem powiedzieć warknąłem.

- Przepraszam, chciałem tylko pomóc – powiedział zakrywając się dłońmi w gest obrony.

- Zakochałem się w tobie Emily – powiedziałem podchodząc do dziewczyny która spoglądała na mnie, po tych słowach jej wyraz jej twarzy zmienił się, a jej usta wygięły się w nieme Co?

- Kocham cię Emily Jonson – powiedziałem i wpiłem się w jej malinowe usta, Emily podniosła rękę do góry i wplątała ją w moje włosy. Całowaliśmy się namiętnie, do czasu kiedy oderwałem się od niej i zadyszany spojrzałem w jej oczy.

- Ja ciebie też Joe – powiedziała z uśmiechem.

- Przepraszam – powiedział Kevin budząc mnie z moich wspomnień

- Nie masz za co, może i masz rację, zapomniałbym ale moje serce dalej by krwawiło – powiedziałem i zakryłem twarz w dłonie.

- Naprawdę ją widziałeś? – zapytał, wiedziałem że mi nie wierzy po jego stylu patrzenia i mówienia do mnie.

- Wiem że mi nie wierzysz, ale tak – powiedziałem – możesz mnie uznać za szaleńca, ale to było tak samo dziwne dla mnie jak i dla ciebie – dokończyłem.

- Sam nie wiem co o tym myśleć, Joe, tęsknisz za nią twoja wyobraźnia wariuje, musisz się uspokoić – powiedział, a ja zacisnąłem pięści.

- Tylko że ja nad tym nie panuję ! – krzyknąłem, a on jedynie wyszedł zostawiając mnie samego w pokoju.  Złapałem za mojego laptopa i włączyłem go. Zjechałem myszką na napis Zdjęcia i zacząłem oglądać nasze zdjęcia. Nadszedł moment kiedy miałem ochotę rzucić laptop o ścianę i rozpłakać się jak dziecko. Ale gdy doszedłem do zdjęć z pogrzebu dostrzegłem dziwny biały cień z boku fotografii. Przyjrzałem się mu i dostrzegłem że wygląda on jak postać.

Przetarłem oczy i szybko wyłączyłem urządzenie w obawie że naprawdę wariuję.

                                                     ***

- Musisz w końcu się ujawnić – powiedział Mike siadając obok mnie na skale.

- Wiem, ale nie potrafię – powiedziałam i zakryłam twarz w dłoniach.

- Opowiem ci coś co od dawna chciałaś wiedzieć – powiedział, a ja spojrzałam na niego zdziwiona – pamiętasz od zawsze chciałaś poznać moją przeszłość?

 - Tak – kiwnęłam twierdząco głową

- Kiedyś też miałem bliskich. Byłem człowiekiem – spojrzałam na niego ze zdziwieniem – Tak my przewodnicy też kiedyś byliśmy ludźmi, tak samo jak ty znalazłem się nie w tym miejscu o nieodpowiedniej godzinie. Miałem żonę i synka Chrisa, a kiesy dostałem 2 szansę za długo zwlekałem i zostałem przewodnikiem.

- Ochh – powiedziałam i spojrzałam na niego smutno.

- Oni są piosenkarzami, mam super pomysł – powiedział do mnie z chytrym uśmieszkiem.

- Ja? O nie ja nie umiem śpiewać – powiedziałam i skrzyżowałam dłonie w geście obrony.

- Ta, wmawiaj sobie – prychnął.

- Mam takie małe pytanie: po co ty tu ze mną jesteś, to moje zadanie – powiedziałam spoglądając na niego z pytaniem w oczach.

- By ci pomóc – powiedział – już na twoim pogrzebie byłem przy twojej trumnie.

- To, to wiem – powiedziałam

- Więc jutro zaczynamy się do pracy – powiedział, a ja westchnęłam

- Tak jest mamo – zaśmiałam się, a on spojrzał na mnie gniewnym spojrzeniem. – No co? 

                                               ***

- Gala Ten Choice Awards już za 2 miesiące !! – usłyszałem głos dobiegający z telewizora i prychnąłem, od roku odliczają do tej gali jakby nie było innego tematu.

- Znów o tej gali – jęknęła moja bratowa siadając obok niej, a za nią moi bracia.

- Już menadżer o tym mniej gada niż oni – jęknął Nick

- Masz rację – przyznałem rację mojemu dość irytującemu bratu co jest bardzo rzadkie, gdyż on rzadko ma rację.