Epilog

Rozejrzałam się dookoła, ale nie dostrzegłam nic poza ciemnością. Zamknęłam oczy i poczułam się jakbym zaczęła się unosić i kręcić. Po chwili otworzyłam oczy i dożyłam szoku. Byłam w… szpitalu. Aparatura szpitalna dawała o sobie znać, a charakterystyczne białe ściany kojarzyły się ze śmiercią, lub chorobą. Rozejrzałam się dookoła, ale dostrzegłam że jestem sama.

Spojrzałam na drzwi które zaczęły się otwierać. W progu dostrzegłam Hilary. Dostrzegając mnie jej twarz rozpromieniała, a w oczach zobaczyłam tańczące iskry. Dalej nie wiedziałam co się dzieję.

- Emily, w końcu się obudziłaś! – krzyknęła i podbiegła do mnie ściskając mnie mocno.

- W końcu? – zapytałam, a ona oderwała się ode mnie i spojrzała na mnie. To ile ja sapałam?

- Byłaś w śpiączce od roku i 3 miesięcy – powiedziała, a ja zaczęłam się zastanawiać. Czyli tyle samo co nie żyłam. Ale czy tamten świat, Mike oraz te głupie zadanie to tylko sen? Spojrzałam na drzwi i ujrzałam Joe z rozdziawionymi ustami, patrzył na mnie z zaskoczeniem na twarzy, a w oczach widziałam iskry radości. Moje serce zabiło szybciej, a ja miałam ochotę podbiec do niego i wskoczyć w jego ramiona.

Uśmiechnęłam się do niego, a on podbiegł do mnie i wziął w ramiona. Wtuliłam się w jego ciało i poczułam ten charakterystyczny zapach jego perfum. Brakowało mi go. Mój sen był taki wiarygodny.

- Tęskniłam – szepnęłam, a on pocałował mnie w czubek głowy.

- Ja za tobą także – powiedział, a ja podniosłam głowę i spojrzałam w jego oczy, po chwili nachylił się nade mną i wpił namiętnie w moje usta. Brakowało mi ich smaku, a kiedy Joe zaczął się ode mnie odrywać nie chciałam dać mu się odsunąć, chciałam by ten pocałunek trwał wiecznie.

- Kocham cię – powiedział spoglądając mi w oczy. Po czym nachylił się nade mną i musnął moje usta, chciałam więcej, ale nie dostałam.

- Ja ciebie też – powiedziałam i wtuliłam się w niego.

- Echh te gołąbeczki – westchnęła Hilary widocznie zażenowana całą sytuacją. Wystawiłam jej język, a ona odwzajemniła gest.

                 

2 miesiące później

Wyszłam już ze szpitala i mogłam normalnie funkcjonować, ale Joe powiedział że powinnam odpoczywać, a nie zajmować się przygotowaniami do ślubu, więc ślub odbędzie się za jakieś 3 miesiące.

Przemierzałam alejki parku trzymając Joe za dłoń, szliśmy w ciszy, ale nam ona nie przeszkadzała. W Los Angeles na zimę nie pada śnieg, a bez niego parki nie są  zbyt piękne, drzewa które straciły swe liście były straszne.

- Och przepraszam – usłyszałam czyjś głos po tym jak zderzyłam się z kimś, rozpoznałam ten głos, tylko on miał tak zachrypnięty. Spojrzałam na mężczyznę i zamarłam.

- Mike? – zapytałam,  a on uśmiechnął się do mnie.

- Witaj Emily – skierował swoje słowa do mnie – Cześć Joe – powiedział do mojego narzeczonego, a  on miło mu odpowiedział. Wiedziałam że nic nie było snem, a po prostu wykonałam swe zadanie i zyskałam obiecaną 2 szansę, której nie mogę zaprzepaścić. 

KONIEC

                                                                       ***
Tak więc to już koniec, chce mi się płakać. Założyłam go niedawno, ale to już koniec. Wiedziałam że tak będzie. Myślałam nawet że zakończy się po 3 rozdziałach, no ale udało mi się troszkę go przedłużyć. No Nisia niestety nie napiszę już na nim prologu, to koniec, ale obiecuję że założę nowy, ale nie wiem kiedy. Wiecie szkoła i tak dalej. Zapraszam na mojego najnowszego bloga, ma już z 4 rozdziały behind--enemy--lines.blogspot.com gdzie w linkach jest reszta moich blogów. 

Do napisania gdzie indziej. 
XOXO Medicatus_hope 
Żegnajcie